Sport w Radzie Europy
Rada Europy posiada bogaty dorobek w zakresie paneuropejskiej współpracy w obszarze sportu.
W latach 1977 – 2005 roku w strukturach Rady Europy działał Komitet Rozwoju Sportu (CDDS – Committee for the Development of Sport).
Jednak ogólnoeuropejska rola, jaką odgrywa Rada Europy wymogła na państwach członkowskich poszukiwania nowych, kreatywnych rozwiązań. Na tej podstawie państwa europejskie uznały za najbardziej efektywne wprowadzenie Poszerzonej Częściowej Umowy w sprawie Sportu (EPAS – Enlarged Partial Agreement on Sport).
Nowy system polega na zachowaniu obu obowiązujących konwencji sportowych (konwencji antydopingowej oraz konwencji w sprawie przemocy i ekscesów widzów w czasie imprez sportowych a w szczególności meczów piłki nożnej), wprowadzeniu nowych struktur Częściowej Umowy oraz utworzeniu odpowiedniego mechanizmu zapewniającego spotkania ministerialne.
Podstawowe dokumenty, tworzące standardy, na których budowana jest europejska wizja sportu to:
- Europejska Karta Sportu (1992)
- Konwencja w sprawie Przemocy i Ekscesów Widzów w Czasie Imprez Sportowych a w szczególności Meczów Piłki Nożnej (1985)
- Konwencja o Zwalczaniu Dopingu w Sporcie (1990)
Te trzy Konwencje stały się punktem odniesienia dla wszystkich rządów europejskich w ich dążeniach do opracowania lub udoskonalenia polityki wobec sportu, zarówno wyczynowego, jak i sportu dla wszystkich.
Do koordynacji zadań wynikających z obydwóch konwencji powołano: Stały Komitet ds. Zwalczania Przemocy Podczas Imprez Sportowych (T-RV) oraz Grupę Monitorującą Konwencję Antydopingową (T-DO).